Η κυβέρνηση του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα δεσμεύτηκε να «διπλασιάσει» τις προσπάθειές της για την ανατροπή του προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ Ασαντ και απέσυρε την αμερικανική διπλωματική αποστολή από τη σπαρασσόμενη από τις συγκρούσεις χώρα.
«Ετσι όμως, χωρίς την ενίσχυση ενός Ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι ΗΠΑ θα πρέπει να κάνουν ότι στρέφουν αλλού το πρόσωπο την ώρα που άλλες δυνάμεις εξοπλίζουν την αντιπολίτευση στη Συρία, συνταγή που οδηγεί σε γενικευμένο εμφύλιο» σχολιάζει στους New York Times η Ελεν Κούπερ, επικαλούμενη αναλυτές ειδικευμένους στα ζητήματα της Συρίας.
Οι δυνάμεις αυτές είναι χώρες στις οποίες κυριαρχεί το σουνιτικό ισλάμ, με κυβερνήσεις είτε μετριοπαθείς είτε απολυταρχικές, όπως το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία.
Η αδυναμία των ΗΠΑ να πλήξουν το καθεστώς της Δαμασκού, με δεδομένη την στήριξη του σιίτη αλ Ασαντ από τη Ρωσία και την Κίνα, ίσως σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον θα διευκολύνει την παροχή πολύ μεγαλύτερων ποσοτήτων όπλων και πυρομαχικών στους αντικαθεστωτικούς, τονίζουν οι ειδικοί. «Υπάρχει κάτι που θυμίζει Αφγανιστάν εδώ» λέει στην εφημερίδα ο αναλυτής Ρόμπερτ Μάλλεϊ.
Δεδομένο είναι ότι ο Λευκός Οίκος δεν διαθέτει ούτε την διπλωματική ούτε την στρατιωτική δυνατότητα να επιχειρήσει στρατιωτική επέμβαση στη Συρία. «Κοιτάξτε, μην περιμένετε άλλη μία Λιβύη...» δήλωσε ξεκάθαρα σε αμερικανούς δημοσιογράφους αξιωματούχος της κυβέρνησης Ομπάμα που θέλησε να παραμείνει ανώνυμος.
Ομως ο βαθύτερος λόγος της ανησυχίας των Αμερικανών είναι το Ιράν, το σιιτικό θεοκρατικό καθεστώς του οποίου έχει αναπτύξει προνομιακές σχέσεις με την σιιτική μειοψηφία που κυβερνά τη Συρία. Οι κυβερνήσεις της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης και της Υεμένης ανατράπηκαν μεν μέσω εξεγέρσεων, αλλά οι αλλαγές αυτές παρέμεναν ως ένα βαθμό εσωτερικές υποθέσεις κάθε χώρας, λειτουργώντας κυρίως συμβολικά, ως «καλό παράδειγμα» για τον αραβικό κόσμο.
Αντιθέτως, μία ανεξέλεγκτη κατάρρευση του σημερινού καθεστώτος της Συρίας μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη έκρηξη η οποία θα επιρρεάσει το Ιράν, το Λίβανο, την Ιορδανία, το Ισραήλ, ακόμη και το Ιράκ. Πολύ περισσότερο εάν η Συρία βυθιστεί για καιρό σε έναν εμφύλιο πόλεμο σιιτών - σουνιτών, ανάλογο με αυτόν του Ιράκ.
Τότε η Δύση θα πρέπει να επανεξετάσει πώς μία επέμβαση στο εσωτερικό της Συρίας θα επιδείνωνε την ήδη προβληματική, λόγω του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, σχέση της με τους μουλάδες της Τεχεράνης.
tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου