Μετά από δέκα χρόνια διπλωματίας και διπροσωπίας, πλησιάζουμε στο τέλος της υπόθεσης Ιράν. Η τελευταία αναφορά της ΙΑΕΑ μιλάει για σημαντικές προόδους στο πρόγραμμα εμπλουτισμού ουρανίου των Ιρανών. Ήδη λειτουργεί η νέα (καλά οχυρωμένη) εγκατάσταση στο Fordow, που παράγει 20% εμπλουτισμένο ουράνιο.
Τα διάφορα ερωτήματα σε σχέση με την προοπτική χρήσης του για κατασκευή όπλων, δεν έχουν ακόμη απαντηθεί. Αντιθέτως, η Τεχεράνη αποπροσανατολίζει, αρνείται την πρόσβαση στις εγκαταστάσεις και στο προσωπικό, και δεν παρέχει στους επιθεωρητές της ΙΑΕΑ τα απαραίτητα έγγραφα που χρειάζονται, για να σχηματίσουν άποψη.
Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας, όσο και αν προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας για το αντίθετο. Οι κυρώσεις πλήττουν σε μεγάλο βαθμό την κυβέρνηση και την οικονομία του Ιράν, αλλά δεν επηρεάζουν το πυρηνικό του πρόγραμμα. Μάλιστα, αντί να επιβραδυνθεί, το πρόγραμμα επιταχύνεται.
Πέραν τούτου, η άποψη της αμερικανικής κυβέρνησης, ότι δηλαδή το Ιράν δεν σκοπεύει να κατασκευάσει βόμβα, και πως αν το αποφασίσει θα χρειαστούν άλλα δυο χρόνια τουλάχιστον, είναι λάθος. Οι αποδείξεις που παρουσιάζει η τελευταία αναφορά της ΙΑΕΑ δείχνουν ότι οι δραστηριότητες του Ιράν κατατείνουν στην κατασκευή πυρηνικών όπλων. Το να πιστεύουμε ότι χρειάζονται επίσημες αποδείξεις, όπως για παράδειγμα η υπογραφή του Υπέρτατου Ηγέτη της χώρας, είναι σαν να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.
Σε αντίθεση με ότι θέλουμε να πιστεύουμε, οι θρησκευτικοί ηγέτες του Ιράν μάλλον θεωρούν ότι η επιτάχυνση του πυρηνικού τους προγράμματος, είναι η καλύτερη μέθοδος διακοπής των κυρώσεων. Κοιτάζοντας το διεθνές ιστορικό, όσον αφορά και άλλα κράτη που απέκτησαν πυρηνικά όπλα, μάλλον θεωρούν ότι μόλις πετύχουν τον σκοπό τους, τα χειρότερα θα έχουν περάσει, οι κυρώσεις θα αποσυρθούν, και ο κόσμος θα κάνει τα στραβά μάτια εξαιτίας της μεγάλης ζήτησης για το πετρέλαιο τους.
Επίσης, οι ηγέτες αυτοί έχουν αποφασίσει να μην πάθουν αυτά που έπαθε ο Καντάφι. Η λογική τους είναι απλή: Ο Καντάφι διέκοψε το δικό του πυρηνικό πρόγραμμα, η Δύση επενέβη, και ο ίδιος κυνηγήθηκε και δολοφονήθηκε από τον λιβυκό λαό.
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Η κατοχή πυρηνικής ισχύος επιτρέπει στο καθεστώς να συνεχίζει την επιθετική του πολιτική στην ευρύτερη περιοχή, και να καταστέλλει τους πολίτες του, χωρίς να φοβάται μια διεθνή επέμβαση.
Αυτό το τόνισε πρόσφατα ο Υπέρτατος Ηγέτης Khamenei, λέγοντας πως σε αντίθεση με την Λιβύη, και παρά τις διεθνείς πιέσεις, η χώρα του «θα συνεχίσει το πυρηνικό της πρόγραμμα, κόντρα στη θέληση των εχθρών της».
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η Τεχεράνη συνεχίζει με μια παλιά δοκιμασμένη τακτική, να ζητάει δηλαδή διαπραγματεύσεις. Κάτι που κάνει εδώ και καιρό, προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο, και να διασπάσει τους αντιπάλους της.
Οι διαπραγματεύσεις όμως έχουν ως μοναδικό σκοπό την διαιώνισή τους. Το Ιράν δεν έχει δείξει καμία καλή θέληση. Συνεπώς, γιατί να είναι διαφορετική η στάση του αυτή τη φορά;
Κάποιοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι αυτή τη φορά, οι Ιρανοί φοβούνται τις οικονομικές κυρώσεις, και το ενδεχόμενο επέκτασής τους. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν απλές ή εύκολες απαντήσεις, σε αυτήν την επικίνδυνη, και σύνθετη πρόκληση. Για πολύ καιρό τώρα, η πολιτική των ΗΠΑ βάζει την ελπίδα πάνω από την εμπειρία, ενώ οι Μουλάδες προχωρούν σταθερά στο σκοπό τους: Την απόκτηση πυρηνικών όπλων.
Η κυβέρνηση του Ομπάμα έχει αποκλείσει τις δυο επιλογές, που θα μπορούσαν α βάλουν τέλος στα ιρανικά σχέδια. Έχει δείξει στους Μουλάδες, ότι δεν θα χρησιμοποιήσει βία. Μάλιστα πιέζει το Ισραήλ να κάνει το ίδιο. Μια ισραηλινή επίθεση μπορεί να μην διέκοπτε το πρόγραμμα, αλλά θα το καθυστερούσε αρκετά, έτσι ώστε να βρεθεί μια πιο μόνιμη λύση.
Παράλληλα, η αμερικανική κυβέρνηση δεν δείχνει να θέλει αλλαγή καθεστώτος στη Τεχεράνη, κάτι που θα ήταν και η πιο σίγουρη λύση για να τερματιστούν οι πυρηνικές της φιλοδοξίες. Το 2009, η Αμερική γύρισε την πλάτη της στους διαδηλωτές της Τεχεράνης, και το 2012 αρνείται να στηρίξει την αντιπολίτευση, επιμένοντας (μάταια) στον διάλογο.
Με αυτή της την στάση, η Αμερική εγκαταλείπει τα μοναδικά όπλα που διαθέτει εναντίον του Ιράν. Όπως κάθε δικτατορία, έτσι και το Ιράν φοβάται τον λαό του, και μια εξωτερική επέμβαση. Αντί λοιπόν, να ενισχύσει αυτούς του τους φόβους, η Αμερική επιδεικνύει μια αδυναμία απέναντι στο καθεστώς των Μουλάδων, απογοητεύοντας παράλληλα και όλους τους φίλους και συμμάχους της στην περιοχή. Αν δεν εμποδιστεί το Ιράν, τότε ίσως και οι ίδιοι να επιδιώξουν να ενισχυθούν πυρηνικά.
Η Αμερική έχει αφήσει να φανεί, πως θεωρεί μια στρατιωτική επίθεση εναντίον του Ιράν απαγορευτικά πανάκριβη.
Μπορεί να θελήσει να συνεχίσει την πολιτική κυρώσεων, αλλά μοιάζει να έχει παραδοθεί στην ιδέα ότι ένα πυρηνικό Ιράν θα μπορεί να συγκρατηθεί, να εμποδιστεί, και να περιοριστεί.
Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ της αμερικανικής και της ισραηλινής αντίληψης επί του συγκεκριμένου ζητήματος. Για το Ισραήλ, ένα πυρηνικό Ιράν αποτελεί ζήτημα επιβίωσής. Το Ισραήλ δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει σε έναν τέτοιο κόσμο. Από την άλλη, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, μοιάζει να έχει αποδεχτεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
www.nationalreview.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου