Μέσα στην νυχτερινή θάλασσα των άστρων, που οι τροβαδούροι πίνουν από τα κύματα της και οι ονειροπόλοι ταξιδεύουν μέσα στα νερά της, υπάρχει ένα μικρό λευκό σημάδι. Από την αρχή του χρόνου έπαιξε έναν από τους πιο ουσιώδης ρόλους στην πανανθρώπινη ιστορία.
Όσοι μπορούν να βλέπουν πίσω από τις λέξεις, έχουν ήδη καταλάβει πως ο φωτεινός φάρος που αναφέρομαι δεν είναι άλλος από την ίδια την σελήνη! Στο πέρασμα των αιώνων είχε και έχει έναν μυστηριακό ρόλο. Η εποχή που η σελήνη ήταν η μεγάλη μητέρα του κόσμου έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Παρόλα αυτά ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν αιρέσεις που κάθε πανσέληνο ανεβαίνουν στις βουνοκορφές και πράττουν την ιεροτελεστία της παράδοσης faery!
Η ανθρωπότητα όμως εξελίχτηκε μέσω της επιστήμης και σήμερα γνωρίζει ότι η άλλοτε μεγάλη μητέρα και θεά, δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα αστρικό σωματίδιο και δορυφόρο της γης. Εκείνη η εικόνα της μεγάλης θεάς βρίσκεται κλεισμένη μέσα στο χρονοντούλαπο που ονομάζεται αιωνιότητα. Κάπου εδώ θα έπρεπε να πω , πως έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, αλλά τα πράγματα, δυστυχώς ή ευτυχώς ποτέ δεν είναι σαν παραμύθι και αυτό γιατί στην πραγματική ζωή υπάρχει πάντα εκείνο το ‘όμως’!
Ίσως γιατί το ίδιο το συμπάν μας διαθέτει περισσότερη φαντασία και από τον ποιο φαντασιόπληκτο άνθρωπο της γης. Θα αναρωτιέστε βέβαια αυτήν την στιγμή ποιο είναι εκείνο το ‘όμως’ που δεν μας αφήνει να δώσουμε ένα τέλος με “happy end”; Χμ…. Αν ζητούσατε από εμένα μια φιλοσοφημένη αλλά ταυτόχρονα και βιαστική απάντηση θα σας έλεγα πως σε αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν έχει αρχή και τέλος, πώς περιμένετε λοιπόν να υπάρχει ένα τέλος και εδώ; Αν όμως ανήκετε σε εκείνους τους ανθρώπους που μπαίνουν στον λαβύρινθο και δεν βγαίνουν, όχι γιατί χάθηκαν, αλλά γιατί ψάχνουν το τέλος του, τότε θα γνωρίζετε πως μια ιδεολογική υπόσταση δύναμης, δεν μπορεί να χαθεί έτσι εύκολα από το συλλογικό ασυνείδητο.
Ίσως η μορφή, αλλά όχι η υπόσταση και η μαγνητική έλξη του αντικειμένου. Τι θέλω να πω με αυτό; Η απάντηση είναι ευκολονόητη… Η σελήνη μπορεί σήμερα να μην θεωρείται ως η μεγάλη θεά, αλλά το μυστήριο της μαγείας της, όπως θα καταλάβετε και οι ίδιοι κάπου παρακάτω, δεν χάθηκε. Μερικούς αιώνες μετά, ένα νέο πέπλο μυστηρίου τυλίγει το φεγγαρόφωτο…
ΤΕΧΝΗΤΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΣΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗ
Ένα από τα πρώτα ερωτήματα που απασχόλησε την σύγχρονη ανθρωπότητα από την στιγμή που αντιλήφθηκε πως η νυχτερινή θεά είναι ένας ακόμα πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος, ήταν αν υπάρχει κάποια μορφή ζωής πάνω στον δορυφόρο της γης. Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι παρατηρήσεις του ουράνιου σωματιδίου από διάφορους αστρονόμους, αλλά μαζί άρχισε και ένα νέο πέπλο μυστηρίου να απλώνετε στην ανθρώπινη ιστορία . Ο αναγνώστης εδώ, δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι όλα τα παρακάτω δεν έχουν λεχθεί απλώς από κάποιον ερευνητή ή κάποιον που δεν έχει σχέση με το χώρο της επιστήμης, αλλά από ανθρώπους που ανήκουν στους ορθολογιστές, πράγμα που δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στα λόγια τους!
Αλλά ας δούμε τα πράγματα από κάποια νοητή αρχή. Ο δρ Κενζαχάρο Τογιόντα θα παρατήρησει μέσω του τηλεσκοπίου του στις 29 Σεπτεμβρίου του 1958, σύμβολα που θυμίζουν να ανήκουν στην αγγλική διάλεκτο. Πιο συγκεκριμένα, ο Τογιόντα παρατήρησε στην επιφάνεια της σελήνης, τις λέξεις pyx, jwa. Φυσικά, παρόλο που θυμίζουν αγγλικά, δεν έχουν κάποιο νόημα, παρά μόνον για εκείνους που πιστεύουν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα εξωγήινο θεϊκό μήνυμα μαγικού τύπου (θυμηθείτε το άρθρο μου στο περιοδικό X-Life, τεύχος Νο.2).
Υποστηρικτής της ιδέας του εξωγήινου μηνύματος, αλλά και της θεωρίας ότι υπάρχουν ΑΤΙΑ στην σελήνη, είναι και ο Τζόζεφ Μπλούντριτς, μηχανικός του κέντρου διαστημικού προγράμματος και πτήσεων του Μάρσαλ της Αλαμπάμα. Ωστόσο αν νομίζετε ότι οι δυο προαναφερόμενοι είναι και οι μονοί που μιλάνε για αινιγματικές αναφορές και τεχνητές κατασκευές είστε γελασμένοι! Στην αντίθετη πλευρά του Ατλαντικού, ο αστρονόμος Ρόμπερτ Κάρτις καταφέρνει να φωτογραφίσει έναν συμμετρικό σταυρό στις 26 Νοεμβρίου του 1965. Το θέμα των κατασκευών στην επιφάνεια της σελήνης θα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν ο δορυφόρος της πρώην σοβιετική ένωσης Λούνα 9, θα φωτογραφίσει στην θάλασσα των καταιγίδων, πυργοειδής κατασκευές στις 4 Φεβρουαρίου του 1966. Όπως ήταν λογικό, η Ρωσία θα κρατήσει σιωπηλή στάση απέναντι στο όλο θέμα, πλην του τολμηρού Ιβάνωφ που θα δηλώσει δημόσια ότι οι πύργοι πρέπει να είναι τουλάχιστον όμοιοι με ένα δεκαπενταόροφο κτίριο.
Η Αμερική θα έχει και εκείνη ενδείξεις για τεχνητές κατασκευές, από τις φωτογραφίσεις που έκανε στις 2 Νοεμβρίου του 1966 ο δορυφόρος Όρμπιτερ 2. Μάλιστα, ο πρώην γεωλόγος της ΝΑΣΑ, Φάρουκ ελ Μπάζ μιλάει και εκείνος, όπως ο Ιβάνωφ για πύργους! Φυσικά θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε, ότι τα πάντα είναι κάποιοι φυσικοί σχηματισμοί. Κάτι που όμως μας το αποκλείει ο Ουίλιαμς Μπαίρ του ινστιτούτου της βιοτεχνολογίας. Παρόμοιες φωτογραφίες θα ληφθούν και από τον δορυφόρο Ρέηντσερ 7, σύμφωνα με τον Ρίλευ Κραμπ του οργανισμού Μπόρτελαντ.
Εδώ δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε το ότι ο δορυφόρος Ρέηντσερ 7 τράβηξε επτά χιλιάδες φωτογραφίες που ποτέ δεν δόθηκαν στην δημοσιότητα. Πραγματικά δεν γνωρίζω πως φαντάζουν όλα τα παραπάνω στον νου του αναγνώστη, όμως δεν είναι τυχαίο ότι όλα λέχθηκαν από σοβαρά χείλη. Τώρα αν ρωτήσετε την δική μου άποψη πάνω στο θέμα των τεχνητών κατασκευών, θα σας απαντούσα πως, δυστυχώς για εμάς, δεν έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε μια επιτόπια ερευνά στον χώρο, για να βγάλουμε τα οποία δικά μας συμπεράσματα. Άρα το μόνο που μας μένει είναι να προσπαθήσουμε να δούμε το όλο θέμα σαν μια παρτίδα σκάκι. Το ποιος θα νικήσει μεταξύ της λογικής και του ονείρου, θα μας το αποδείξει το μέλλον και μόνο!
ΤΟ ΕΔΑΦΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
Ως τώρα λοιπόν, είδαμε το όλο αίνιγμα της σελήνης κυρίως από την πλευρά των αστρονόμων. Ο άνθρωπος όμως κατόρθωσε να ταξιδέψει στα αστέρια και πρώτο του λιμάνι ήταν ο δορυφόρος της γης. Φυσικά τόσο ο επιστημονικός κόσμος όσο και η υπόλοιπη ανθρωπότητα θεώρησαν ότι αυτό το ταξίδι θα έδινε τέλος στα όποια ερωτήματα . Τα πράγματα όμως, φίλε αναγνώστη, δεν εξελίσσονται ποτέ στην ζωή όπως τα θέλουμε!
Αντιθέτως, απ’ ό,τι φαίνεται, η ίδια η ζωή είναι σαν Λερναία Ύδρα που όταν προσπαθείς να κόψεις ένα κεφάλι, γρήγορα ξεφυτρώνουν και άλλα. Κάπως έτσι και χωρίς να μακρηγορούμε, εξελίχτηκαν τα πράγματα και εδώ. Ο άνθρωπος μπορεί να πάτησε στην σελήνη και να πανηγυρίσαμε όλοι μετά τιμών και εμβατηρίων, αλλά δεν κατόρθωσε να σταματήσει τα ερωτηματικά που μας γεννούσε η μεγάλη μητέρα. Σύντομα οι ειδικοί βρέθηκαν μπρος σε μια σειρά από νέα ερωτήματα που έπρεπε να απαντηθούν. Το αίνιγμα αυτή την φόρα, ήταν η κατάρριψη των μέχρι τώρα πιστεύω για την εδαφολογία της σελήνης.
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι χάριν όλων των παρακάτω εδαφολογικών προβλημάτων, πολλοί επιστήμονες (κυρίως της σοβιετικής ένωσης) θεωρούν ότι η σελήνη είναι ένας τεχνητός πλανήτης, ή πιο σωστά, ένας πλανήτης διαστημόπλοιο. Προσωπικά θα παραθέσω τα στοιχειά και όπως λέω πάντα, τα όποια συμπεράσματα, είναι αποκλειστικά δικά σας, για το αν εν τέλει έχουμε να κάνουμε με κάτι τεχνητό η όχι! Μία από της πρώτες φωνές που αποφάσισε να θέσει τα πράγματα στο τραπέζι, ήταν ο δρ. Λούις Ουώλτωρ που προσπάθησε να δώσει λύσεις στα προβλήματα του εδάφους της σελήνης, μέσω ξένων συναδέλφων του. Ο Λούις δεν δίστασε να πει δημόσια ότι το έδαφος της σελήνης αποτελεί ένα μεγάλο μυστήριο. Τον Λούις ακολούθησε ο γεωλόγος δρ. Ρος Τέυλορ, που προβληματίστηκε με την ύπαρξη της σεληνιακής λάβας που ως βάση της είχε το τιτάνιο.
Ο ίδιος πάντα θεωρούσε αδιανόητη την ύπαρξη της, λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών που υπάρχουν στην σεληνιακή ατμόσφαιρα ενώ το τιτάνιο, για τους μη γνωρίζοντες, χρειάζεται υψηλές θερμοκρασίες που δεν υφίστανται στην σελήνη. Ο χημικός Χάροντ Γιούρευ το 1970 σε ένα επιστημονικό συνέδριο, θα πει στους συναδέλφους του, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων των εποχών είναι η χημική σύσταση της σελήνης, ενώ και το μέλος της ΝΑΣΑ Γιούτζιν Σουμέηκερ θα προσθέσει στο αίνιγμα ένα ακόμα λιθαράκι λέγοντας ότι κάθε πέτρα που έχει έρθει από την σελήνη μάς γεννά το λιγότερο δέκα ερωτήματα.
Τι έκανε όμως τον Σουμέηκερ να μιλά έτσι; Την απάντηση θα μας την δώσει ο δρ. Πωλ Γκάστ, μέλος της ΝΑΣΑ, που θα μιλήσει για την παράλογη πυκνότητα των πετρωμάτων της σελήνης. Σύμφωνα λοιπόν με τον Γκαστ, η πυκνότητα των πετρωμάτων είναι 3,2-3,4. Αντίθετα τα πετρώματα της γης έχουν μικρότερη πυκνότητα από της σελήνης (2,7-2,8), παρά την ατμόσφαιρα της. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο δορυφόρος της Γης λογικά θα έπρεπε να έχει στα πετρώματα του μικρότερη πυκνότητα και όχι μεγαλύτερη από αυτήν της Γης, εκτός αν τα πετρώματα είναι τεχνητά, η ακόμα χειρότερα, αν κάποτε υπήρχε ατμόσφαιρα όμοια με της γης, αλλά με μεγαλύτερη πίεση.
www.onirocosmos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου