Εχθές το βράδυ άκουσα ένα φίλο να μου λέει: «Ε όχι ρε φίλε και από τον Πανθρακικό, αμάν πια τα σιχάματα». Είχα ξεχάσει πως παίζαμε αλλά αμέσως κατάλαβα ποια ήταν και η κατάληξη του παιχνιδιού, ούτε καν ισοπαλία, ήξερα πως ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές..
Τα τελευταία χρόνια βλέπω τη χώρα μου να τραβάει ένα έσχατο μονοπάτι και με πιάνει θλίψη, μα βλέπω το ίδιο μονοπάτι δυστυχώς να το ακολουθεί πιστά και η αγαπημένη μου ομάδα. Κάποια συμφέροντα οδήγησαν και τους δυο σε κατάσταση πτώχευσης , μα και σε ένα σύννεφο θλίψης και μιζέριας, το οποίο πλανάται πάνω από το κουφάρι τους, μα το πιο άσχημο είναι πως σε αυτό το χάλι συνετέλεσαν όχι μόνο οι αντίπαλοί μας αλλά χειρότερα, οι δικοί μας άνθρωποι, αυτοί που βάζαμε χρόνια μπροστά να παίρνουν αποφάσεις για εμάς και να κινούν τα νήματα, όσο ξεγυμνώνεται ο βασιλιάς αρχίζουν και αυτοί να ξεμπροστιάζονται.
Είδα χρόνια τώρα να είμαι ο Panathinaikos όπως λέγαμε αλλά σιγά σιγά να ξεφουσκώνει το όνειρο, όπως μια χώρα που είχε μια τεράστια ιστορία, έτσι και η ομάδα μου. Δυστυχώς το σήμερα από το εχθές έχουν και για τους δυο τεράστια διαφορά. Από τη μία τη χώρα μου και τους πολίτες της να τη κάνουν σκουπίδι και σάκο του μποξ άνθρωποι που δεν έχουν καταφέρει το παραμικρό στη ζωή τους, απόγονοι των ναζί και από την άλλη, οι άνθρωποι που κατέκλεψαν την ίδια χώρα να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να αποκαλούν κότες παίχτες και διοίκηση, να τους χαρίζουν χρέη και να τους χτίζουν τσάμπα γήπεδα, όταν για τον πιο σημαντικό σύλλογο της Ελλάδας ανακαλύπτουν πως εκεί που θέλει να κάνει την έδρα του, ζει ένα σπάνιο είδος πτηνών(σ.σ. !!!!) και δε μπορούν να αλλάξουν ημερομηνία στον επόμενο αγώνα του, ασχέτως αν αυτός είναι στον Ημιτελικό του Champions League και μόλις έχει κερδίσει 1-0 τη Barcelona.
Δεν είναι ρε γαμώτο η κατάσταση που με τρομάζει, δε με πειράζει που θα ζω με 10-20-100? λιγότερα, δε με νοιάζει που φέτος δε θα παίξω Champions League. Με ενοχλεί που κάθε μέρα κάνω μάγκες τους άλλους, τους ανθρώπους που έχουν να σκοράρουν τρία χρόνια, το νιόνιο και τους της ΑΕΛ που τους χαρίζω στους τελικούς κύπελλα, να κάνω τον Ολυμπιακό Βόλου ομάδα, να δίνω χαρά σε κάτι ψαροχώρια από τη Σκωτία μα και κυρίως αυτό: «Να βγαίνει ο ¨διδάξαμε ήθος και φιλοξενία¨ να βρίζει το ΣΙΣΕ(φυσικά με τη παρουσία πέντε φουσκωτών γιατί στο ένας με έναν θα κατέληγε αλλιώς η συζήτηση) και αυτός την επόμενη χρονιά να αλλάζει χώρα, να χαρακτηρίζει κάποιος παίχτες μου κότες και λαγούς και .ο εγωισμός τους να τους λέει πήγαινε να παίξεις την επόμενη χρονιά στο μαντρί του στο Φάληρο.»
Σιγά σιγά τελειώνω αλλά δε θέλω να ξεχάσω το πιο σημαντικό. Όλα αυτά δεν έγιναν χωρίς τη σύμφωνη γνώμη μου. Εγώ τους ψήφιζα τόσα χρόνια, εγώ έτρεχα στη μεγάλη συγκέντρωση στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και αυτοί τι έκαναν; Έπαιξαν με το όνομα του Παναθηναϊκού για να κάνουν deals με τις τράπεζες και τις κατασκευαστικές τους στο Βοτανικό, έπαιξαν στο στοίχημα το Ξάνθη-Παναθηναϊκός και μας έφεραν τέλος πετροδολάρια από την Αραβία. Οι ίδιοι που την ημέρα που η ομάδα έπαιζε το πιο κρίσιμο παιχνίδι της χρονιάς και έφτασε να κινδυνέψει η ζωή των μελών της αποστολής..έπαιζαν τένις στη Γλυφάδα. Και με κάνουν να πιστεύω πως για όλα φταίει η παράγκα. ασχέτως που έχω να δω το Παναθηναϊκό να μη κοιμίζει με το ποδόσφαιρο που παίζει, κάπου μια δεκαετία. Οι δημόσιοι υπάλληλοι και στις δύο περιπτώσεις έκαναν όχι το πιο σημαντικό, αλλά μεγάλο κακό και στα δύο κουφάρια που αγάπησα.
Όσα ανέφερα με κάνουν κάθε Κυριακή να έχω νεύρα και να ξενερώνω για όσα αγάπησα, παθιάστηκα, έδωσα χρόνο και χρήμα μα και που θα συνεχίσω να κάνω. Ελπίζω να βρω και άλλους ανθρώπους εκεί έξω που θα έχουν εγωισμό, που θα αγαπάνε ότι κάνουν στη ζωή τους και που θα βάλουν τα λεφτά πάνω από τα συμφέροντα, που δε θα τσακώνονται στα παράθυρα με άλλους και τα βράδια θα τρώνε αστακούς και θα μοιράζουν ψήφους και πρωταθλήματα.
Πώς θα τα καταφέρουμε όλα αυτά; Ο χρόνος θα δείξει. Θα κλείσω με ένα στιχάκι που πάντα έγραφαν οι Mad Boys στο περιοδικάκι που εξέδιδαν. «Ο εχθρός είναι εντός.»
Υ.Γ. Ποτέ δεν είδα αυτή η επίσημη ΠΑΕ να κάνει κάτι για όσους αγάπησαν το τριφύλλι, φωτεινό παράδειγμα το πρόσφατο με τον Γιώργο Καραγκούνη. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αποκατασταθεί γιατί αν εγώ έχω πικρία μια, αυτοί θα έχουν εκατό. Οι παραπάνω σκέψεις μου λοιπόν αφιερώνονται στον μοναδικό άνθρωπο που δε γνώρισα ποτέ προσωπικά στη ζωή μου αλλά δάκρυσα σα να ήταν δικός μου, στο άκουσμα του χαμού του, μια πρωταπριλιά που δυστυχώς δεν έφερε ψέματα μα άσχημα μαντάτα.
Γιάννη Κυράστα, σε ευχαριστούμε για όλα
Νικόλαος Σαμπάτης
nikossabatis@hotmail.com
Στο Found.gr μπορείτε να βλέπετε καθημερινά μαζεμένες όλες τις
προσφορές όλων των site προσφορών. Με ένα κλικ τις έχετε μπροστά σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου