Ο αγώνας συνεχίζεται

Του Νίκου Λυγερού

Ο αγώνας συνεχίζεται! Ιδού ποιο θα ήταν το σύνθημα ενός ανθρώπου όπως ο Albert Camus, εάν μπορούσε να είναι μάρτυρας της διαμάχης στη Γαλλία για το σχέδιο νόμου περί της ποινικοποίησης της άρνησης της γενοκτονίας. Διότι τίποτε δεν έχει ακόμη παιχτεί. Και τούτο το σχέδιο νόμου απεικονίζει πράγματι μια πράξη αντίστασης ως προς το σύστημα της βαρβαρότητας, εναντίον του οποίου εκείνος πάντοτε πάλευε.


Για κείνους που αναμιγνύουν τα πάντα, ο Albert Camus είναι ένα σημείο αναφοράς για να μην πέφτουμε μέσα στο παράλογο. Διότι εδώ το παράλογο θα συνιστούσε το τέλος μιας διαδικασίας. Ορισμένοι είναι ικανοί να υπερασπίζονται τους δήμιους και να κάνουν συγχωνεύσεις, για να δικαιολογήσουν την απραξία τους απέναντι σ’ ένα πρόβλημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ενώ θα ήταν αρκετό να αναρωτηθούν ποια θα ήταν η θέση του Albert Camus.

Εάν ικανοποιούνται ν’ ακούνε τις απειλές ενός πρωθυπουργού μιας χώρας που δεν αποδέχθηκε ποτέ την ύπαρξη μιας πολλαπλής γενοκτονίας, η οποία είχε ως θύματα Αρμένιους, Ασσυρο-Χαλδαίους, Εβραίους και Ποντίους, τότε είναι σίγουρο, η άποψή τους θα είναι αναγκαστικά παράλογη. Κι εμείς δεν μπορούμε ν’ αρκεστούμε σε μία τέτοια τοποθέτηση που στερείται ουσίας, στο πλαίσιο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το σχέδιο νόμου είναι συγκροτημένο με την έννοια ότι συμπληρώνει τη διαδικασία της αναγνώρισης των γενοκτονιών.

Επί πλέον, τονίζει το γεγονός ότι αυτό που ενοχλεί πραγματικά τα κράτη που ενέχονται σε γενοκτονίες της μνήμης, δεν είναι η αναγνώριση που παραμένει πρώτ’ απ’ όλα συμβολική, μα κυρίως η ποινικοποίηση, διότι μόνον αυτή έχει ένα πραγματικό κόστος. Γι’ αυτό, έχουν πλήρη συνείδηση όταν προσπαθούν να δωροδοκήσουν ή να εξαγοράσουν τους πολιτικούς. Η έννοια του εξεγερμένου ανθρώπου, που αναπτύχθηκε από τον Albert Camus, είναι θεμελιώδης για να κατανοήσουμε τα γεγονότα που διακυβεύονται στο πλαίσιο αυτού του νομοσχεδίου. Η λήψη θέσης σε στιγμές κρίσης ή ακόμη και σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, αποτελεί το πραγματικό κριτήριο για να δικαιώσει έναν πολιτικό στον ρόλο του.

Και η Γαλλία, αν μη τι άλλο με τον Jean Jaurès, έχει ήδη δώσει τον τόνο για τη συνεισφορά της στη μάχη εναντίον των εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας, την εποχή κατά την οποία η έννοια της γενοκτονίας δεν είχε ακόμη επινοηθεί από τον Raphaël Lemkin. Επί του παρόντος, οι Γάλλοι πολιτικοί οφείλουν να αναλάβουν τη σκυτάλη και ν’ ανέβουν στις επάλξεις για να υπερασπιστούν τις θέσεις μας πάνω στα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Δεν πρόκειται ουδόλως να δώσουνε μαθήματα, όπως ισχυρίζονται κάποια ψευτο-πρωτοπαλίκαρα, αλλά να μην ξεχάσουνε τις σελίδες τής ιστορίας, ακόμη και αν εκείνες είναι από τις πιο σκοτεινές. Άνθρωποι όπως ο Albert Camus αντιπροσωπεύουν σελιδοδείκτες για την ανθρωπότητα. Διότι εις πείσμα των δράσεων της λήθης και της αδιαφορίας, το πνεύμα τους είναι πάντοτε ανάμεσά μας για να μας ανακαλεί στην τάξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και να μας επισημαίνει αυτές τις σελίδες που κάποιοι θα ήθελαν να μας δούνε να ξεχνάμε, δίχως να διευκρινίζουν πως με τον τρόπο αυτόν σκοτώνουμε για μια δεύτερη φορά, όμως τη φορά τούτη, με τα ίδια μας τα χέρια, τη μνήμη τους.

Για να μην είναι κανείς ένοχος, εύκολο καθώς γεννηθήκαμε δεκαετίες μετά το έγκλημα, ωστόσο είναι δύσκολο να μην είναι κανείς συνεργάτης των δημίων, διότι είναι αναγκαίο τη φορά τούτη να πολεμήσουμε τη γενοκτονία της μνήμης. Η ποινικοποίηση της άρνησης, είναι ορθώς ένα από τα όπλα μας. Ιδού γιατί ο αγώνας συνεχίζεται, στη μνήμη των θυμάτων, προς τιμήν των Δικαίων του παρελθόντος.